پیش بینی گرایش به اندیشه ی انتقادی بر اساس صلاحیت راهبری اعضای هیأت علمی

هدفپژوهش حاضر، پیش­بینی و گرایش به اندیشه ی انتقادی اعضای هیأت علمی دانشگاه براساس صلاحیت راهبری آنان بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی اعضای هیأت علمیتمام وقت دانشگاه اصفهان به تعداد 500 نفر در سال تحصیلی 93-92 بود که از میان آن هانمونه­ای مشتمل بر217 عضو هیأت علمی بر اساس جدول نمونه گیری مورگان و کرجسی و بااستفاده از نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای انتخاب شدند. روش تحقیق، توصیفی از نوعهمبستگی بود. در این پژوهش دو ابزار مورد استفاده قرار گرفت: الف) مقیاس گرایش بهاندیشه­ی انتقادی (ریکتس، 2003)،مشتملبر33گویهودربردارنده3مؤلفه­یخلاقیت،بلوغشناختیواشتغالذهنی ب) مقیاس صلاحیت راهبری مشایخ(1383) که دارای 35 گویه و 3 مؤلفه کمک وراهنمایی، تبحر و درایت علمی و روابط انسانی روایی مقیاس ها با روش تحلیل عامل بهشیوه تأییدی و پایایی مقیاس ها با ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد که ضریب برایمقیاس گرایش به اندیشه­ی انتقادی برابر با 95/0 و برای مقیاس راهبری برابر با 82/0به دست آمد. نتایج حاصل از تحلیل داده­ها نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بینمؤلفه­ی صلاحیت راهبری و گرایش به اندیشه­ی انتقادی در بین استادان وجود داشت. ازطرفی یافته ها نشان دادند که67 درصد از واریانس گرایش به اندیشه ی انتقادی به وسیلهمتغیرهای پیش­بین قابل توضیح است که در این بین مؤلفه «کمک و راهنمایی» سهم مثبت ومعناداری داشت. همچنین اعضای هیأت علمی خود را در تمامی ابعاد راهبری و اندیشه یانتقادی پایین تر از حد مطلوب ارزیابی نمودند.